Odprowadził zdradliwego dezertera wzrokiem, wypuścił ciężko powietrze, po czym podrapał się za uchem. Teraz nie miał tu nic do roboty, mógł odejść. Przespacerował się, wygrzał, porozmawiał... pełnia szczęścia, po drodze zapewne zahaczy o krzaki jagód. Skinął lygrysicy i orlicy łbem na pożegnanie, po czym odszedł bez słowa. W sumie to ruszył za lwem, aczkolwiek nie miał na myśli hasać za nim przez cały wieczór, to nie było priorytetem.

z.t

Reiy jedynie pokiwała głową w odpowiedzi. Osiągnęła w końcu cel swojej wędrówki. Gdy wszyscy już zniknęli z jej pola widzenia, odwróciła łeb, ku rozlegającej  się na kilometry, zielonej czesci krain ptactwa. Poleciała dalej, wzdłóż klifu,  przecinając przestworza eteru. Cudownie było poczuć w skrzydłach jeszcze raz powiew ochładzającego wiatru. Leciała długi czas, zmierzając do tej części klifu, która stanowiła centrum terytorium jej rodzaju. Ujrzała wielkie drzewo, choć nie tak bogato zaopatrzone w liście jak te pod wyżyną. Najwyraźniej było już bardzo stare. Orlica jednak bez chwili zawahania, upatrzyła sobie j jako swego rodzaju dom. Gałęzie owej rośliny, stanowiły najwyżej ulokowany punkt w okolicy. Z nich Orlica widziała właściwie.. wszystko, zwłaszcza ludzką osadę. Pod korzeniami drzewa, przepływał niewielki strumyk,  który potem spadał z wysokości, lecz nie docierał na sam dół - zatrzymywała go niewielka półka skalna, a w niej tworzył się niezbyt obszerny zbiorniczek wodny.
- Ah.. niemal idealne miejsce!

Nie minęło wiele czasu, a Reiy zdążyła już sobie uwić gwiazdo. Postanowiła obrać sobie to miejsce za jej dom, do którego będzie mogła zawsze wrócić. Postanowiła dalej zwiedzać świat, w mig rozpięła skrzydła i uleciała daaleekoo..

Ostatnio edytowany przez Reiy (2014-01-29 19:13:15)