Młoda Wilczyca spojrzała na wilka przypominającego jej kangura i uśmiechnęła się niepewnie
- Gdy miałam jeszcze sforę, zwano mnie... Kanrisha - rzuciła spuszczając głowę. Na widok tak bezczelnego kota warknęła gardłowo, ale nie poruszyła się. Wiedziała, że nie da rady dosięgnąć kota. Postanowiła jednak odpowiedzieć jej w podobnym tonie. A może uda się kocisko sprowokować, by zlazło na ziemię?
- Witaj, pchlarzu - rzuciła spokojnie. Była odporna na stresy, więc nie przejmowała się ewentualnymi pyskówkami z kudłaczem - Nie zamierzasz chyba pluć na nas z góry kłakami? - dodała

Wilczyca spojrzała z góry na samicę z jej gatunku i westchnęła poirytowana, kiedy ta uderzyła ją ogonem. Przydepnięcie jej łapą śnieżnobiałego ogona nie sprawiło jej bólu, a tym bardziej nie odczuła jakiejkolwiek przestrogi, czy ostrzeżenia. Będzie trzeba doprowadzić tę sprawę do porządku.
Na zaczepki kocicy i pyskowanie Kanrishy uśmiechnęła się szyderczo do siedzącego na drzewie zwierzęcia.
- Dołączam się do przywitania. - kiwnęła głową. - Nie ma to jak siedzieć sobie bezpiecznie na drzewku, co? Boisz się zejść? - spytała oschle i wstała raptownie. Podeszła energicznie do Lili i odsunęła ją delikatnie, acz stanowczo od drzewa. - Daj spokój - szepnęła jej na ucho tak, że tylko ona mogła ją usłyszeć.. - Trzeba ją ściągnąć na dół podstępem, bo takie bezowocne próby dosięgnięcia jej zaczną ją bawić i będzie się z ciebie naśmiewać. Chyba tego nie chcesz?

- Ja? - spytała trochę zdekoncentrowana Ametyst. - Mam na imię... Ametyst - ponownie się skrzywiła, kiedy wymawiała swoje imię, jakby sprawiało jej to ból. W rzeczywistości jej imię napawało ją niesmakiem do samej siebie.

- Kanrisho, czy gdybyś miała wybrać sobie imię, to czy wybrałabyś imię, które w żaden sposób do ciebie nie pasuje, a poza tym określa osobnika płci męskiej? - zapytała podchwytliwie wadera.
Piękne imię. Majestatyczne. Nie masz powodu by go nie lubić. Przynajmniej coś znaczy. Ametysty są piękne i rzadko się je spotyka. Powinnaś być dumna z takiego imienia - w uszach dzwoniły mi jej słowa.
- Twoje nic nie znaczy? - spytała ostrożnie.

Ametyst zamilkła na odpowiedź samicy. Nie myślała już o tym.
- Przepraszam, że pytałam. Być może nie chcesz o tym mówić. - wciągnęła powietrze.

- Moja matka powtarzała, że gdziekolwiek się udam nic mi to nie da, że niczego nie ociągnę... - szepnęła biała. - Twoi rodzice tez byli tacy? - spytała cicho. Miała dość kocicy, która leżała sobie na gałęzi ponad jej głową i przysłuchiwała się wszystkiemu. Warknęła nagle wściekle w jej stronę.
- Masz zamiar siedzieć tam cały dzień, czy może z łaski swojej wreszcie ruszysz się i zejdziesz do nas?! - krzyknęła zadzierając wysoko łeb.

Nienawidziła swoich rodziców, więc podejrzewała, jak może czuć się wilczyca. W dodatku bardzo młoda, ale za to umiejąca sobie poradzić.
- Ten pchlarz działa mi już na nerwy - szepnęła do Kanrishy. - Wisi tu sobie nad naszymi głowami, jakby nie miał niczego innego do roboty.

- Jesteś głodna? - spytała żywo Ame i wciągnęła leśne powietrze. - Może wyruszymy na łowy? - zaproponowała. - Niech kociak sobie tutaj wisi, masz rację. - uśmiechnęła się do wadery i lekkim truchtem podbiegła kilka kroków. Odwróciła głowę, by sprawdzić, czy Kanrisha idzie za nią. - Idziesz? - spytała.