Ametyst weszła tu ostrożnym krokiem. Na szczęście ból klatki już minął i wilczyca teraz już z nowym zapasem energii była gotowa do biegu.
Najadłam się, poznałam świetną przyjaciółkę, pozbyłam się natrętnej kocicy, nie zostałam inwalidą i jeszcze trafiłam w takie piękne miejsce. To jakiś dobry dzień.

Ostatnio edytowany przez Ametyst (2014-01-29 22:20:19)

- Hmm... - Ametyst tylko kiwnęła głową. - Ta gnu trochę dała mi w kość. Dosłownie. - uśmiechnęła się niewyraźnie, podeszła i usiadła obok Kany.

Kiwnęła głową.
- Zgadzam się. - przymrużyła oczy, bowiem woda pryskała i uniemożliwiała widzenie.

Niech kocica sobie myśli co chce, Ame nie jest kretynką, tym bardziej nie jest ślepa i nie widziała nigdzie żadnych wysokich drzew. Najwyżej jakieś wysokie krzewy, a poza tym tylko wodospady i kamienie. Więc niech lepiej skończy zabawę, wyjdzie, niech walczy i zabija, co jej się żywnie podoba. Ame zeszła z kamienia i położyła się na suchej trawie. W końcu polowanie było męczące.
- Idziesz spać, czy czuwasz? - spytała Kany.

Ametyst zamknęła oczy i wsłuchiwała się w odgłosy nocy. W razie czego one mają przewagę liczebną. Kociaku czekamy na twój ruch.

Ostatnio edytowany przez Ametyst (2014-01-29 23:13:44)

Reiy przemierzała samotnie i powolnie przestrzeń eteru, wśród blasku gwiazd i księżyca, dokładnie badając nowe terytoria. Po długiej wędrówce, trafiła na las iglasty, wilcze ziemie. Dostrzegła z oddali kocic, która zmierzała w przeciwną stronę, ku kocim terenom, aczkolwiek nie przypominała ani trochę Wielkiej, Wspaniałej Lygrysicy Holly. ''Oho, kolejna istota dla niej do wychowania..''. Chwilę potem dostrzegła rozległy wodospad, którego wody były na tyle czyste, że odbijały światło tarczy księżyca, niczym diamenty bez skazy. Orlica nazwała w głowie to miejsce ''sercem i duszą lasu''. Owe miejsce było idealne na siedzibę główną, nic dziwnego więc, że istota w eterze dostrzegła szybko dwie wilczyce. Wilki w przeciwieństwie do kotowatych nie są z reguły aż tak groźne, więc dlaczego by nie sprawdzić tego i tamtego? Zniżyła lot i zaczęła zataczać powolne okrążenia nad waderami. Jedna z nich, która najwyraźniej czatowała i dostrzegła nową osobistość od razu.
Reiy postanowiła przyjrzeć się waderom nieco bliżej. Wylądowała na kamieniu, który znajdował się w odległości około 20 metrów od nich, podkreślając przy tym majestat swoich skrzydeł, spokojnie usiadła i zaczęła swoje obserwacje.

- Witaj. - Rzuciła krótko w odpowiedzi Orlica i nawet majestatycznie się skłoniła, choć nic ją z wilkami nie łączyło. Nie starała się być tym razem specjalnie oschła.. Nie ma póki co stada, które mogłaby jakkolwiek bronić, była prawdopodobnie jedynym ptakiem w całym Arokai. Nie miała też za bardzo ochoty na jakiekolwiek starcie. Przyszła jedynie pozwiedzać i poobserwować, a jako ptak, była w tym nadzwyczajnie dobra.
- Za pewne przebyłyście długą wędrówkę, wyglądacie na nieco zmęczone.. - Nic lepszego do powiedzenia nie przyszło jej do głowy, a owe zmęczenie było widać po stojącej na czatach.