Ametyst wbiegła tu równym krokiem w poszukiwaniu posiłku. Towarzyszyła jej młoda wadera. Przywołała ją cicho, a następnie ukryła się w wysokiej trawie.

Podążała za dwiema waderami, jasna sierść tej większej wyróżniała się pośród żółto-brązowych traw. A jednak rzeczywiście zamierzały polować. oblizała pyszczek. Wokół było pełno zwierzyny i kilka rozłożystych drzew, które stanowiły idealną kryjówkę. Łeb opuszczony miała na wysokości barków, niespiesznie skradała się. I tak nie było szans, by została zauważona. Barwa jej futra wtapiała się w tło, powietrze było nieruchome, a wilki były odwrócone do niej tyłem. I nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Szybko zatoczyła łuk, znalazła się naprzeciw wilczyc, przed sobą miała stado zebr, gnu. Cóż to za piękny, szatański plan! Sekundę później wyskoczyła z traw ku gardle jednej z zebr. Zwierzę parsknęło i spłoszone zaczęło uciekać, a za nim całe stado, które gnało prosto w stronę ukrytych w krzakach cieląt. Puma przez kilka metrów biegła za ofiarami, pazurami zraniła jedno z nich w zad, a potem wycofała się. Wdrapała się na pobliskie drzewo, nie było ono już tak wysokie jak w lesie, ale nadal wystarczające by wilki nie mogły jej dosięgnąć. Parsknęła niepohamowanym, pogardliwym śmiechem, który rozniósł się po sawannie. Nawet jeśli tamten uciekną spod kopyt spłoszonych zwierząt to z polowania nic nie wyjdzie. Ułożyła się wygodnie na konarze i obserwowała rozwój wydarzeń.

Bawimy się w rozwalanie innym psychiki? Nie ma sprawy! Ametyst też umie się w to bawić.
Gdy młoda wilczyca przegnała spłoszone stado zwierząt pod drzewo, na którym kocica śmiała się wariacko, Ametyst wypadła jak szalona z wysokiej trawy i podbiegła błyskawicznie do jednej z antylop gnu. Skoczyła jej na kark i przytrzymując się bujnej grzywy zaczęła ryć pazurami skórę zwierzęcia. Zwierzę ryczało przeraźliwie, ale spowodowało tylko tyle, iż Ame wgryzła się jej mocno w szyję. Na kilka sekund oderwała kły od szyi i wrzasnęła w stronę Kanrishy:
- Rań ją w boki i po nogach! - zdążyła krzyknąć i wróciła do przegryzania szyi antylopy.
Miała nadzieję, że w końcu dotrze do tętnicy, ale w pewnym momencie antylopa wierzgnęła dziko i Ame zsunęła jej się z grzbietu na ziemię. Jednak nie puściła. Zagryzając się jeszcze mocniej Ame wisiała wczepiona kłami w gardło brązowej istoty.
Czekała na jakiś pomocny ruch ze strony leśnej wilczycy. Na moment jej myśli odbiegły, a ofiara korzystając z okazji kopnęła wilczycę w brzuch. Ame zaskamlała, na moment ją zamroczyło. Widziała jak przez mgłę, jak antylopa biegnie z rozszarpanym gardłem.
- Łap ją! - krzyknęła w stronę młodej wilczycy, wstała i trzymając się chwiejnie na nogach spróbowała biec.
Czuła rwący ból w klatce piersiowej, ale nie zwracała na niego uwagi, teraz biegła, nie tak szybko jak wcześniej, ale jednak dogoniła zwierzę. Nie miała jednak siły zaatakować. Na ziemi w ślad za antylopą płynął strumyczek krwi. Wadera spojrzała do góry, na głowę uciekającej zwierzyny. Krew prysnęła na jej śnieżnobiałe futro, teraz czekała tylko na Kanrishę.
W gardle czuła ciepły strumień krwi.

Wadera warknęła poirytowana. Miała nadzieję że któraś z antylop walnie w drzewo i zrzuci tego zapchlonego kota. Gdy usłyszała, że Ametyst wybiegła z trawy obejrzała się. Biała wilczyca atakowała właśnie antylopę. Posłuszna rozkazowi zaatakowała przednią nogę antylopy. Gdy ta wierzgnęła wadera sprawnie odskoczyła. Co nie zmieniło faktu, że dostała kopytem w głowę. Miała szczęście, że było to bardzo słabe uderzenie. Otrzepała się i pobiegła za antylopą. Usłyszała skowyt Ametyst i obejrzała się
- Łap ją! - usłyszała. Wilczyca nie wyglądała zbyt dobrze. Biegła jednak sprawnie za Ametyst, która była bliżej niż Kanrisha. Mimo zranienia biała wadera biegła dość szybko jak dla niej. Dobiegła do Ametyst, gdy antylopa upadła u jej stóp.
- Wszystko w porządku? - zapytała zaniepokojona. Potem spojrzała z nienawiścią w stronę kuguara
- Jeszcze cię dorwę, ty podła kupo pcheł - zawarczała - Boisz się zejść do nas i walczyć jak równy z równym? Wolisz wysługiwać się swoim obiadem? - potem parsknęła pogardliwym śmiechem -Nawet gnu potrafi walczyć z wilkiem, a ty najwyraźniej nie - rzuciła już pogodnym tonem, jednak w jej oczach płonęła nienawiść.

Kanrisha spojrzała na Ametyst. Zauważyła, że wilczyca była nie tylko zmęczona, ale także obolała. Pochyliła głowę
- Jedzmy. Smacznego - rzuciła uśmiechając się nieśmiało. Szara wadera nie pomogła za bardzo. Rozpruła wnętrzności upolowanej zwierzyny i odsunęła pysk. W końcu Ametyst była Alfą, należało więc ustąpić jej w posiłku.

- Nawzajem - rzekła i wyjęła sobie kawałek mięsa z brzucha upolowanej zwierzyny. Odeszła od zwierzęcia i zaczęła jeść nie spuszczając oczu z pumy na drzewie.

Kiedy skończyła jeść spojrzała na wilczycę i spytała:
- To zostawiamy to tu i idziemy gdzieś indziej?
Oblizała zęby, które ociekały ciepłą krwią i pyszczek, również umazany w czerwonej lepkiej krwi.